آدمي تا زماني که وجودش سرشار از حضوري هست قدرت ادراك و ستايش آن را نداره اما به محض اينكه فقط اندكی با اون فاصله مي گيره چنان هستي آن موهبيت برايش ارزشمند به چشم ميايد كه گويی شناختی كامل از آن دارد. انگار نه انگار كه اين همان فرد واقع شده در اندك زمانی پيش بود و حال خود رو در منجلابی از ناراحتيها درميابد.

آدمی تا در تمام و كمال از بودنش استفاده ميكنه، قدر حضورش رو نميدونه. تا زماني که غرق نعمت هستش، از درد تنگدستی تصوری نداره، تا در حضور جمع هست، از احساس تنهايی خاطره اي نداره، و هزاران مثال ديگه. چي ميشد اگر خط تمايز اين داشته ها و ناداشته ها در ذهن آدمی پر رنگتر و ماندگار تر ميشد تا آدمی در هر زمان و مكان ارزش موقعيت ها و فرصتهای خود را به بهترين وصف مورد استفاده قرار مي داد و بسا كه به يقين ميتوانست بر بسياری از مشكلاتی كه همه روز با آنها دست و پنجه نرم مي كند فايق آيد و زندگی آسودتر و آرامش بخش تري برای خود و همنوعان خود به ارمغان مياورد.

ميتوان عاشق معشوق بود و معشوقى نبود
ميتوان دلبر دلدار بود و دلستانى نداشت
ميتوان دستگيري محتاج كرد و مساعد و همراهى نداشت
ميتوان مست گل دشت بود و سرو و خرامى نداشت
ميتوان چاره گر كار بود و چاره ساز اين معما نداشت
ميتوان راز دل دست شد و شاهد مقصودى نداشت
ميتوان در كرم بحر بود و تشنه جرعه پيمانه بود.
....

"گر تو نگيريم دست کار من از دست شد
زانکه ندارد کران، وادي هجران من

هم نظري کن ز لطف تا دل درمانده را
بو که به پايان رسد راه بيابان من
....
وادي هجران من
وادي هجران من
….

https://webspace.utexas.edu/iky58/Sharang.mp3

با چشای بی فروغ
میون راست و دروغ
خودمو گم می کنم
توی این شهر شلوغ

پچ پچ آدمکا
بس که تو هم می دوه
دیگه فریاد منو
سایه مم نمی شنو

صدای زنجیر تو گوشم می خونه
تو داری از قافله دور می مونی
سرتو خم کن که درا وا می شن
تا بگی نه پشت کنکور می مونی

من می خوام مثل همه
ساده زندگی کنم
چادر موندنمو
هر جا خواستم بزنم

تواین دریا نمی خوام
نهنگ کوری باشم
پشت این درهای قفل
علی کنکوری باشم

صدای زنجیر تو گوشم می خونه
تو داری از قافله دور می مونی
سرتو خم کن که درا وا می شن
تا بگی نه پشت کنکور می مونی

http://music.tirip.com/g.htm?id=13220